"Książę Mgły" Carlos Ruiz Zafon

Rodzina Carverów (trójka dzieci, Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadza się w roku 1943 do małej osady rybackiej na wybrzeżu Atlantyku. Zamieszkuje w domu niegdyś należącym do rodziny Fleishmanów, których dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy; nocą w ogrodzie Max widzi posągi artystów cyrkowych. Dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, od którego dowiadują się różnych ciekawostek o miasteczku i o zatopionym pod koniec pierwszej wojny statku. Poznają także dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya. To on opowie im o złym czarowniku, Księciu Mgły, który gotów jest spełnić każdą prośbę lub życzenie, ale w zamian żąda bardzo wiele. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, szybko okazuje się zatrważającą prawdą. Musiało upłynąć wiele lat, by Max zdołał wreszcie zapomnieć owe letnie dni, podczas których odkrył, niemal przypadkiem, istnienie magii.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Źródło LubimyCzytać.pl

Moje stałe czytalniczki wiedzą, że jestem wielką miłośniczką książek i pochłaniam je jedna za drugą. Mimo mojego uwielbienia dla literatury rzadko piszę o tych pozycjach, które przeczytałam. Skoro więc już piszę o jakieś książce, to musi ona być naprawdę wyjątkowa, musiała wywrzeć na mnie ogromne wrażenie, a tym samym naprawdę warto samemu ją przeczytać :) I tak właśnie jest z powieścią, której poświęcam dzisiejszą notkę. 

"Książę Mgły" jest debiutancką książką hiszpańskiego pisarza Carlosa Ruiza Zafona. Z jego twórczością spotkałam się pierwszy raz kilka lat temu, gdy znajomy polecił mi "Marinę". Tak bardzo zachwalał tę pozycję, że po prostu musiałam ją przeczytać i tym samym wsiąkłam na całego w twórczość tego hiszpańskiego autora.  Dla mnie Zafon tworzy świat, któremu nie tak łatwo się oprzeć. Jak napisała jedna blogerka ( niestety nie pamiętam, na którym blogu dokładnie to przeczytałam ) jego powieści się nie czyta, ale je się widzi, dzięki wyjątkowemu stylowi pisania, który jest przejrzysty, prosty, a jednocześnie bardzo obrazowy i poetycki.

Akcja książki rozgrywa się w 1943 roku, czyli jeszcze w czasie trwania II wojny światowej. Główny bohater, Max Carver wraz z rodziną, rodzicami i dwiema siostrami przeprowadza się do małego nadmorskiego miasteczka. Całą piątką wprowadzają się do domu byłego lekarza, w którym miejsce miała ogromna tragedia- dziewięcioletni syn poprzednich właścicieli utonął w morzu. Już od samego początku Max jest świadkiem dziwnych wydarzeń- wskazówki zegara na dworcu kolejowym poruszają się nie w tym kierunku co trzeba, a niedaleko domu odnajduje ogród z tajemniczymi, mrocznymi posągami, które poruszają się. Jednak dopiero spotkanie z nastoletnim Rolandem, jego dziadkiem i tajemniczym Księciem Mgły sprawią, że Max stanie się świadkiem niewytłumaczalnych zdarzeń i odkryje istnienie magii.

Niespełne dwieście stron czyta się bardzo szybko i z charakterystycznym dreszczykiem oczekiwania na to co wydarzy się na pozostałych stronach powieści. Książka ta to mieszanka przygody, magii i uczuć towarzyszących pierwszej nastoletniej miłości. Nie jest to pozycja wybitna, z wyższej półki, ale potrafi wciągnąć, przykuć uwagę i pochłonąć bez reszty. Bo przede wszystkim jest to powieść o poświęceniu, prawdziwej przyjaźni, miłości, której nawet śmierć nie jest straszna. A także o tym, że ciężko jest walczyć z przeznaczeniem, bo często z góry jesteśmy skazani na przegraną. 

Ukłon należy się nie tylko autorowi, ale także grafikom z wydawnictwa Muza za projekt okładki książki, który w każdym szczególe oddaje klimat jej zawartości, otoczki tajemniczości, magii i strachu. 

Książka skierowana jest głównie do młodzieży, ale moim zdaniem każdy znajdzie w niej coś wartościowego dla samego siebie, bez względu na to ile ma lat.