Na nowej drodze życia, czyli wyszłam za mąż :)

Nawet przez myśl mi nie przeszło, że napisanie posta na tak przyjemny temat, jak własny ślub, okaże się arcytrudnym zadaniem. Jest tak dużo zagadnień, które wymagałby chociaż krótkiego komentarza, że naprawdę nie wiem od czego zacząć. Dlatego wybaczcie, jeśli wpis będzie troszkę chaotyczny ;)

Zacznijmy od samych przygotowań. Jeśli mam być szczera, zbytnio ich nie odczuliśmy. Tak fajnie wszystko sobie rozplanowaliśmy, że nie czuliśmy żadnej presji, nie mieliśmy uczucia, że goni nas czas. Odpowiednio wcześnie przeszliśmy nauki przedmałżeńskie, rozwieźliśmy zaproszenia, porobiliśmy zakupy, pozałatwialiśmy wszelkie formalności. Mnie w piątek przed weselem została tylko poranna wizyta u manikiurzystki, pojechanie na salę w celu rozstawienia winietek, a wieczorem zabieg relaksacyjny w salonie kosmetycznym- to jest coś, co bardzo polecam! Nawet tym z Was, które nie planują zamążpójścia lub są już mężatkami. Relaksacyjna muzyka w tle, otulający, kojący zapach świec, a w tym wszystkim jeszcze delikatny peeling, odprężający masaż i głęboko nawilżająca maska. Mogłabym tak co tydzień...
A teraz coś, co Was na pewno mocno zaskoczy: suknię ślubną kupiłam na dwa tygodnie przed ślubem! Jak możecie pamiętać, w planach miałam szycie sukni ślubnej. No i prawie ją uszyłam, tylko że podczas poszukiwań butów na poprawiny znalazłam taką, o jakiej skrycie, gdzieś tak głęboko w sobie marzyłam, ale w żadnym salonie, w którym byłam takiej nie widziałam. Gdy okazało się, że wymaga tylko lekkiego poszerzenia i że krawcowa zrobi mi to w tak krótkim terminie, nie wahałam się ani chwili, tylko od razu zadzwoniłam do swojej krawcowej, że ma w diabły zostawić tamtą suknię, że mam piękniejszą i już za nią płacę :D Suknia zrobiła ogromne wrażenie, nieskromnie powiem, że gościom szczęki opadły, jak mnie zobaczyli :D Panu Młodemu aż mowę odebrało i dopiero po oczepinach mi powiedział, że wyglądam w niej pięknie :D

Wchodząc do Kościoła nie potknęłam się, chociaż w duchu przeklinałam obecnego męża, że tak wolno idzie do tego ołtarza :P Oboje byliśmy tak pochłonięci tym, co się dzieje, że gdyby nie ksiądz, który dawał nam dyskretne znaki, kiedy mamy usiąść i świadkowe, którzy podpowiadali nam, kiedy należałoby wstać lub ukucnąć ( i tak ich nie słuchaliśmy, co nam wypominali :P ), to chyba całą uroczystość byśmy przestali lub przesiedzieli, jak te dwa kołki :P Pierwszy taniec to też nic strasznego, nieskromnie powiem, że poszło nam lepiej niż na próbach w domu ;) Być może dlatego, że podeszliśmy do tematu na luzie, bez spiny, nie wybraliśmy żadnej trudnej piosenki, nie zaszaleliśmy z choreografią. To jest, według mnie, klucz do udanego pierwszego tańca. 
Ogólnie, wszystko przebiegało po mojej myśli, wszystko się układało, chociaż nie wszystko poszło jak z płatka. We wtorek przed weselem okazało się, że część winietek jest zła i trzeba je na szybko poprawiać, moja świadkowa dostała uczulenia i to takiego, że schodziła z niej skóra, od szorowania klatki i tych wszystkich generalnych porządków dostałam zakwasów na dwa dni przed tym dniem... W dniu ślubu też nie obeszło się bez nerwów z samego rana, bo fryzjerka miała 30 minutowy poślizg, przez co na ostatnią chwilę wpadłam do makijażystki. Florystka też się spóźniła i to półtorej godziny, miała być po 12:00 w Kościele, a przyjechała około 13:30, na chwilę przed fotografem, ale Pan Młody i tak mi się zdenerwował, że nie będzie miał bukietu do zdjęć :P Później, w połowie nabożeństwa przypomniało mu się, że nie oddał naszych karteczek od spowiedzi i nieborak tak przeżywał, że nawet chciał odłożyć je na talerzyk, na którym zostały podane nam obrączki :P Te karteczki tak mocno siedziały mu w głowie, że gdy księża przyszli na obiad, złożyli nam życzenia, a on wypalił, że zapomniał ich oddać przed ślubem i czy może teraz je dać :D 
Całe swoje wesele przetańczyłam, z emocji nie odczuwałam głodu, a uśmiech nie schodził mi z twarzy. A wracając jeszcze do samego ślubu, mimo moich obaw, wcale się nie stresowałam. Nie uroniłam łezki, gdy składałam przysięgę, tylko z uśmiechem na twarzy, wewnętrznym spokojem i z pewnością w głosie obiecałam mojemu ukochanemu miłość, wierność i to, że nie opuszczę go aż do śmierci. 

Dziś to chyba było by wszystko :) Jeśli macie jakieś pytania, chciałybyście jeszcze czegoś się dowiedzieć, piszcie śmiało! A ja pomyślę jeszcze nad jakimś postem o tematyce ślubnej, bo to tylko niewielka część tego, z czym chciałabym się z Wami podzielić :)