"Od urodzenia" Elisa Albert

"Tak opisanego macierzyństwa jeszcze w literaturze nie było… 

Książka określana mianem „skutecznej pigułki antykoncepcyjnej”.

Tego nie można przegapić!"

                                                                                                                                                         Wydawnictwo Kobiece

Nie jestem jeszcze matką, ale zamierzam nią być. I chociaż w telewizji często pokazują wyidealizowany obraz macierzyństwa, to wiem, że w realnym świecie wcale nie jest tak różowo. Przekonała się o tym Ari, feministka i doktorantka, żona o 15 lat starszego męża i matka rocznego szkraba, Walkera. 

Elisa Albert stworzyła coś na miarę pamiętnika, w którym teraźniejszość nieco chaotycznie przeplata się z przeszłością, ze stron którego bohaterka niemym głosem prosi czytelnika o pomoc, bo jest tak samotna, mimo otaczających ją ludzi. W książce nie ma subtelności, łagodnego opisania blasków i cieni macierzyństwa. Jest za to mocno feministyczny punkt widzenia, momentami przerysowany, moim zdaniem, dla lepszego efektu, dla tąpnięcia w głowie czytelnika. Autorka niczego nie ubarwia, nie koloryzuje, nie gloryfikuje macierzyństwa i to wyróżnia jej książkę na tle innych o takiej tematyce. Jeśli bolą ją cycki, ponadgryzane od karmienia- dokładnie tak to nazywa, jeśli ma ochotę pieprzyć się z mężem- mówi o tym bez ogródek. Ponadto nie żałuje sobie przekleństw, ostrych słów, komentarzy i krytyki, unika za to określeń około macierzyńskich do tego stopnia, że o pierwszych urodzinach synka mówi "rocznica mojej operacji". Nie porodu, nie narodzin, tylko właśnie operacji, co przyznam, że mnie zaskoczyło, bo nigdy nie pomyślałam o przyjściu dziecka na świat jak o zabiegu lekarskim czy operacji, czym z medycznego punktu widzenia przecież jest, bo czy kobieta rodzi naturalnie czy przez cesarskie cięcie, otoczona jest lekarzami, położnymi, pielęgniarkami i zawsze kończy się na szwach i bliznach. U bohaterki są to blizny nie tylko widoczne gołym okiem, ale też te głęboko wryte w jej psychikę. 

Z opowiadań koleżanek czy kuzynek wiem, że kochają swoje dzieci nad życie, że gotowe są dla nich na największe poświęcenia, ale z drugiej strony mają ich czasami serdecznie dość. I tak samo jest z Ari: zabiłaby każdego, kto choćby pomyślał o skrzywdzeniu jej syna, nie wyobraża sobie życia bez niego, ale jednocześnie, po przysłowiowe dziurki w nosie, ma karmienia, przewijana, kołysania i przebierania. I notorycznego braku czasu dla siebie. Zapewne dlatego, że nie jestem matką, nie utożsamiałam się z nią, nie mniej jednak nie chciałabym mieć takiej osoby w swoim otoczeniu. Jak dla mnie jest konfliktową i roszczeniową osobą, która robi z siebie ofiarę, bo nikt nie przygotował jej do macierzyństwa. Serio? To nie tabliczka mnożenia, by móc wkuć ją na pamięć. Poza tym skoro ona taka mądra i oczytana, pani doktorantka, dlaczego nie poczytała poradników na temat macierzyństwa, od których aż uginają się półki w księgarniach? Ja wiem, że samo przeczytanie książki sprawy nie załatwi, ale wiedziałaby chociaż czego się spodziewać, prawda? A nie po fakcie ma do wszystkich pretensje, cały świat jest zły ( a w szczególności kobiety ), tylko ona jest teraz taka biedna i nikt jej nie rozumie. 

Czy po lekturze moja percepcja ciąży i macierzyństwa się zmieniła o 180 stopni? Nie. Czy książka słusznie określana jest mianem "pigułki antykoncepcyjnej"? Nie dla mnie. Czy naprawdę jest tak bardzo prowokacyjna, szokująca i emocjonująca? Nie do końca. Nie oznacza to jednak, że nie warto jej przeczytać, bo u niektórych osób może zamieszać w "dzieciopoglądzie".