"Inferno" Dan Brown

Na najnowszą powieść Dana Browna czekałam od dnia, w którym poznałam ostateczną datę premiery książki w Polsce. Było to przeszło rok temu, a dziś- niecały miesiąc od premiery "Inferno" jestem po jej lekturze i z nieco zmieszanymi uczuciami...

Dan Brown zyskał rozgłos książką pt. "Kod Leonadra da Vinci", która wzbudziła nie małe kontrowersje założeniem, że potomek samego Jezusa żyje wśród nad, ot zwykłych ludzi. Jego kolejne dzieła również budziły szok i zdumienie- w "Aniołach i Demonach" odkrywał sekrety i zbrodnie watykańskie, a w "Zaginionym Symbolu" tajemnice loży masońskiej. W swojej najnowszej powieści również szokuje, budzi kontrowersje i zaskakuje.

Robert Langdon, profesor, historyk i symbolista, budzi się w szpitalu. Okazuje się, że ktoś chciał go zabić, a na domiar złego w wyniku postrzału w głowę stracił pamięć i zupełnie nie pamięta ostatnich kilku dni- tego co robił, co jadł, z kim się spotkał, ani tego jakim cudem znalazł się we Florencji, co takiego zrobił, że szuka go policja, dlaczego w jego marynarce znalazł się radioaktywny pojemnik, który otwiera się tylko i wyłącznie na jego dotyk ani dlaczego amerykańska ambasada nasłała na niego zabójcę. Z pomocą młodej i ślicznej lekarki ( jakże by mogła być inaczej ;)? ) udaje mu się uciec przed zabójczynią, jednak od tego momentu musi uciekać próbując jednocześnie ratować swoje życie oraz swojej towarzyszki, a także rozwikłać zagadkę tajemniczego pojemnika i jego zawartości. Dzięki urywkowym wizjom z przeszłości wie gdzie ma się udać by odnaleźć odpowiedzi na nurtujące go pytania. Sporo wyjaśnień dostarcza mu tytułowe "Inferno", czyli jedna z części znanego wszystkim dzieła "Boska Komedia" Dantego. Odkrycie drugiego dna utworu tego włoskiego pisarza i filozofa pozwoli na to by Langdon po raz kolejny ocalił świat od zguby. Od zguby, którą jesteśmy my sami, ludzie. Dlaczego? Albowiem światowej sławy genetyk odkrył, iż liczba ludzi na świecie wzrasta z zatrważającą szybkością, co za kilkadziesiąt lat może skutkować tym, że zabraknie surowców naturalnych i ludzie zaczną walczyć między sobą o przetrwanie, aż w końcu wszyscy wyginą... Aby zapobiec tej katastrofie stwarza groźnego wirusa, który doprowadzi do zagłady połowy ludzkości...

Wszystkie poprzednie powieści Dana Browna czytałam z zapartym tchem, z każdą stroną moje serce biło coraz szybciej, czytając niektóre fragmenty mamrotałam pod nosem "nie, to nie możliwe...", zarywałam noce byle by jak najszybciej dowiedzieć się jakie jeszcze tajemnice zostaną ujawnione, jak zakończy się niesamowita przygoda dojrzałego profesora noszącego na nadgarstku zegarek z Myszką Miki. Tego samego oczekiwałam czytając "Inferno" jednak żadne z wymienionych przeze mnie emocji, stanów, uczuć nie miało miejsca. Nie zrozumcie mnie źle, książkę czyta się przyjemnie, ale jak to mówią "dupy nie urywa". Nic mnie w tej ksiażce nie zaskoczyło, nic nie sprawiło, że puls mi przyspieszał, myśli kotłowały, a oczy robiły się coraz większe ze zdumienia. Rozwiązanie tajemnicy, samo zakończenie książki pozostawia także wiele do życzenia. Albo mi się wydaje albo pomysłowość i kreatywność Dana Browna powoli wygasa...

Czy poleciłabym książkę? Myślę, że tak, albowiem zawarta została w niej teza, która daje bardzo dużo do myślenia, do refleksji nad ludzkością, nad tym do czego zmierzamy, nad tym czy faktycznie na własne życzenie nie stwarzamy sobie piekła na Ziemi...

O "Inferno" możecie poczytać także tutaj.